JEC LOVE STORY Chapter 1 Part 14

JEC Part 14

বাকী থকা দিনকেইটা মা দেউতাই যিমান পাৰে নিশাৰ লগত সহজভাৱে পাৰ কৰিলে। মাৰ বুজনি, দেউতাৰ মৰম, আইতাৰ খুহুতীয়া কথাবোৰে তাইক অলপ হলেও দুখ বোৰ পাহৰাত সহায় কৰা যেন লাগিল। কিন্তু মই জানো, কৰবাত কিবা এটা নাইকিয়া হৈ গল সেই আপোনভোলা ছোৱালীজনীৰ মাজত।

পূজাৰ বন্ধ শেষ হল। ঘূৰি আহিছো #JEC কেম্পাচলৈ। এইবাৰ মোৰ লগত এজনী নতুন নিশা। সকলোতে আগবাঢ়ি যোৱা, মোক টানি আজুৰি উলিয়াই নিয়া নিশা এতিয়া মোৰ পিছত লুকাই থাকি ভাল পোৱা হল। কাৰোৰে আগত ওলাব নিবিচাৰে।দাদাই নমাই থৈ যোৱা এঘন্টাৰো অধিক হল, অহাৰ পৰা ৰুমতে সোমাই অাছে।মোৰ লগতো একো কথা পতা নাই।
দুয়োজনীৰে বেগৰ বস্তুবোৰ উলিয়াই ঠিক ঠাক কৰি ললো। মায়ে ঘৰতে পিঠা পনা, কেক বনাই দি পথাইছে। বাইদেউৰ কাৰণেও বেলেগকৈ মিঠাইৰ টোপোলা এটা, লগতে এখন চাদৰ। বাইদেউয়ে মোক দিয়া মৰমখিনিৰ তুলনাত এইয়া তেনেই সামান্য উপহাৰ। কানু দাৰ বাবেও কিবা এটা আনিছো। কানু দা আমাৰ Extension অৰ চোৱা চিতা কৰাৰ দায়িত্বত অাছে। বয়সীয়াল অজলা অঁকৰা মানুহজনক সবেই মানি চলো। আমাক মাজে মাজে উৎপাত কৰিলে গালিও দিব, অাৰু যেতিয়াই যিটো লাগে চাইকেল খন লৈ গৈ আনিও দিব। বস্তুবোৰ ঠিক কৰি থাকোতেই শুনিলো বাহঁতৰ ৰুমত খুব সৰু সৰু মাতত সবেই কিবা আলোচনা কৰি আছে। ৰাজী আহি লাহেকে মোকো মাতি থৈ গল। নিশাৰ ফালে চালো, জোতা কাপোৰ একো সলোৱা নাই এতিয়ালৈকে। যেনেকৈ আহিছিলে তেনেকৈয়ে বিচনাত তললৈ মূৰ কৰি পৰি আছে।থাকক, নামাতো।বাহঁতৰ ৰূমলৈ গলো।
:আস্থা, তই ৰুম change কৰিবি নেকি?
প্ৰিয়ংকা বায়ে হঠাৎ এনেকুৱা এটা প্ৰশ্ন কৰিলত থতমত খালো। কিয় সুধিছে?
:চা, মোৰ পেৰেন্টচ ইমান মডাৰ্ন হৈও নিশাৰ কেচটো লৈ প্ৰব্লেম অাছে, তইতো বহুত গাঁৱৰ হয় ন , তোৰ মা দেউতাৰ প্ৰব্লেম হবই চিউৰ ।
সুজাতা, কথাই কথাই মোৰ ঘৰ যে ভিতৰুৱা গাঁৱত সেইকথা কবলৈ নাপাহৰে তাই।প্ৰিয়ংকা বাৰ কথাৰ ওপৰতে মাত মাতিলে তাই। নিশাৰ লগত তাইৰ ভাল নাছিল। এই ঘটনাটোত তাই যেন কিবা এটা আনন্দ হে পাইছে এনেকুৱা লাগিল।
হাঁহিও উঠিল, গাঁৱৰ মানুহবোৰ সংকীৰ্ণ মনোভাৱৰ বুলি ধাৰণা এটা কৰিয়েই লয় মানুহবোৰে। মোৰ মায়ে কপাহী মেখেলা চাদৰ পিন্ধি ডাঙৰ কৈ সেন্দুৰৰ ফোঁট লয়, সেইবাবে তেওঁ বহল মনৰ হব নোৱাৰে।
সাজ পোচাক যে মানসিকতাৰ চিহ্ন সেইয়া ওলাই আহিহে বুজি পালো।
বৰ সস্তীয়া আধুনিকতা !
:বা, নিশা আমাৰ ঘৰতেই আছিল ইমানদিনে। মোৰ মা দেউতা আধুনিক নহব পাৰে, কিন্তু অশিক্ষিত নহয়। অাৰু আন কোনোবাই কি ভাবে মই নাজানো, মোৰ সিমান মগজ নায়েই, কিন্তু মই নিশাৰ লগত সদায় থাকিম।
কোনোদিন কাকো বেয়াকৈ কৈ পোৱা নাছিলো, অাজি কিন্তু ভীষণ খং এটা উঠিছে। মুখত যি ওলালে তাকে কলো। গুচি আহিলো ৰূমলৈ। নিশা তেতিয়াও তেনেকৈয়ে পৰি আছে। অাৰু বেছি খং উঠিলে।টানি বিচনাৰ পৰা নমাই দিলো।
:বল বাইদেওক লগ কৰি আহোঁ।
:মই নেযাওঁ, হাঁহিব সবেই।

:তাতে তোৰ কি হল? তইয়ে তো মোক কৈছিলি তই কোনে কি কয় care নকৰ? এতিয়া কি হল? চা, মই বেছি একো নাজানো, কিন্তু মোৰ মতে যিয়ে তোৰ ফটো ভাইৰেল কৰিছে, সি ওলাবলৈ লাজ কৰিব লাগে, তই নহয়। বল এতিয়া।
মিঠাইৰ টোপোলা অাৰু চাদৰ খন পলিথিন এটাতে ভৰাই নিশাক প্ৰায় চোঁচৰাই নিয়াদি লৈ গলো। দোকানৰ সন্মুখত আমাৰ চিনিয়ৰ দাদা কেইজনমান। লগতে ছাৰ দুজনো অাছে। চাহ খাই ওলাই আহিছে। দেখিয়েই নিশাই উভতি বাট বুলিবলৈ বিচাৰিলে। ধৰি আছো।
:ছাৰ পূজা চালে?
:অ চালো চালো, অামি অাৰু ইয়াতে কলনিতে।
কাহানিও আগবাঢ়ি কাকো মাতি নোপোৱা মই ছাৰকো মাতিব পৰা হলো। ভিতৰি কিমান ভয় খাইছো নিজেহে জানো, কিন্তু মায়ে কোৱা কথাষাৰ মনত পেলাই সাহস গোটাইছো।
‘জীও, নিশাৰ আগত দুৰ্বল হৈ নাযাবি, একোৱেই যেন হোৱা নাই তেনেকৈ থাকিবি। চাবি সব ঠিক হৈ যাব।’
:অাজি নিশা ইমান ঠাণ্ডা মুণ্ডা হৈ আছে যে আস্থা, ঘৰৰ পৰা আহিবৰ মন নাছিল যেন পাওঁ।
:তাইৰ গা বৰ ভাল নহয় বাইদেউ। এইয়া মায়ে আপোনালৈ দি পথাইছে, পূজা বুলি অাৰু।
আগ্ৰহৰে টোপোলাটো আঁকোৱালি ললে বাইদেউৱে, তেতিয়াহে বাইদেউৰ হাতখনলৈ মন কৰিলো। বৰ ধুনিয়া ঘড়ী এটা।

:পূজাত এইটো ললে বাইদেউ? ইমান ধুনিয়া।
:মইনো কত এইবোৰ নিজে কিনিম, অৰ্ণৱে দিছে, বোলে এইবাৰ JEC ত শেষ পূজা, এইটোকে দিলো, অাৰু কেইবাটাও লৰা ছোৱালীয়ে কিবাকিবি দিছে। এই চাৰি বছৰত ইহঁতবোৰ কিবা নিজৰ লৰা ছোৱালীৰ দৰে লগা হল। গুচি গলে বৰ বেয়া লাগিব পায়।
শেষৰ কথা কেইটা কওঁতে বাইদেউৰ মাতটো থোকাথুকি হৈ গল। চাদৰৰ আঁচলটো চকুৰ কোণত হেঁচি ধৰিছে। বৰ মৰমিয়াল এই মানুহগৰাকী। সহজ সৰল মানুহবোৰ মোৰ সদায় প্ৰিয়।
দিন ছুটি, পাঁচটা বজাই নাই কিন্তু অলপ অলপ এন্ধাৰ হলেই। ষ্ট্ৰীট লাইট অাৰু বাইদেউৰ দোকানৰ সৰু বাল্বটোৰ পোহৰে ঠাই ডোখৰ কিবা মায়াময় কৰি তুলিছে। দোকানৰ ভিৰ সেৰেঙা হল। বাইদেউৱে দোকান সামৰিবলৈ যো জা চলাইছে।
:যাঁও বাইদেউ, অাজি চাহ নেখাওঁ।
:হব হব যোৱা।
নিশা তেতিয়াৰে পৰা অলপ দূৰত ৰৈ আছে।
:ঠিকে আছ?
গলগলীয়া মাতষাৰ! কিমানদিন শুনা নাই।
ঘূৰি চালো, অৰ্ণৱ।

নিশাৰ ওচৰত ৰৈ আছে, তেওঁৰ এখন হাত নিশাৰ মূৰত। বেচেৰীয়ে এইবাৰ ওঁঠ কেইটা কামুৰি যেনেতেন চকুপানী ৰাখিছে। অৰ্ণৱৰ আগত তাই সদায় সৰু ভনীয়েকৰ দৰেই উৎপাতবোৰ কৰি আহিছে। কিন্তু অাজি যেন তাইক অলপ সাহসৰ প্ৰয়োজন। উৎপল দাৰ চকুকেইটা সেমেকা, যেনিতেনি চাইছে কিন্তু নিশা বা মোৰ ফালে চাব পৰা নাই।
:চাহ খাবি?
মূৰটো জোকাৰি না বুলি মাত্ৰ কলে তাই ।
:তই এনেকুৱা কৰিলে কেনেকে হব, fake আছিল, সবেই গম পালে এতিয়া।
:পাপাই ঘৰত যাবই নিদিলে মোক।
এইবাৰ উচুপি উচুপি কান্দিছে নিশাই, অৰ্ণৱৰ চকু কেইটা ৰঙা।
:যাব নিদিয়ে নাযাবি, দহ বছৰতকে বেছি দিন হল মই ঘৰ দেখি নোপোৱা, but I am still alive right?
এটা নতুন সাথৰ।
এটা নতুন প্ৰশ্ন!
কেতিয়া বুজি পাম এই মানুহজনক।
এবাৰ, মাত্ৰ এবাৰ যদি জুমি চাবলৈ দিলেহেঁতেন তেওঁৰ বুকুৰ ভিতৰখন।
আঁতৰাই দিলোঁহেঁতেন উশাহ হেঁচি ধৰা কলা শিলবোৰ।
কিয় ভাৱে মই পুতৌ কৰিম বুলি?
কেনেকৈ বুজাম তেওঁক জানিবলৈ মোৰ কিমান হেঁপাহ?
নিশা অাৰু তেওঁৰ পৰা অলপ দূৰত ৰৈ আছো, এইখিনি সময় নিশাৰ বাবে। কথা কম কোৱা মানুহজনে অাজি তাইক বুজাবলৈ কিছুমান কথা কৈছে, মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে শুনি আছো মই।
:এতিয়া যা।
মোৰ ফালে চাবলৈ তেওঁৰ যেন আহৰি নাই, নে তেওঁ মোক দেখাই নাই?
উৎপল দালৈ চালো, শেঁতা হাঁহি এটাৰে মূৰটো দুপিয়ালে।
কাৰোবাৰ অসৎ কাম এটাই কিমানখন অন্তৰ পলকতে ভাঙি দিব পাৰে।
নমো,তুমি সঁচাকৈ আছানে?
নিশাৰ পিছে পিছে খোজ ললো, তেওঁৰ কাষেদিয়েই পাৰ হৈ আহিলো ।
ওচৰ পাই টানি লৈছো উশাহত তেওঁৰ সুগন্ধি।
:wait.
তলমূৰ কৰি ৰৈ আছে।

থমকি ৰলো, কিবা কব বুলি আশাৰে বাট চালো।
নাই, একো কোৱা নাই, চকুযোৰ পঢ়ি ললোহেঁতেন যদি তেওঁ এবাৰ মোৰ ফালে চায়!
ধীৰ খোজেৰে আঁতৰি আহিলো।
হঠাতে দপদপাই আহিল কোনোবা পিছফালৰ পৰা। হাতখনত ধৰি ঘূৰাই দিলে মোক।
পৰিম যেন লাগিলে, তেওঁৰ পাতল জেকেটটোৰ কলাৰত খামোছ মাৰি ধৰিলো।
:You can’t ignore me like this Astha.
উফ্।

:You can’t ignore me like this Astha.

উফ্।

তেওঁৰ এনেকুৱা আচৰণত সদায় দুৰ্বল হৈ যাওঁ, কিন্তু অাজি কিয় জানো খং এটা উঠি আহিল। কিছুমান প্ৰশ্নৰ উত্তৰ অাজি মোক লাগিব। ভাগৰি পৰিছো মই আপেক্ষা কৰি কৰি।কলাৰত থকা হাতৰ মুঠিটো অাৰু টান হৈ গল।

:কিয়? কিয় নোৱাৰিম মই আপোনাক ইগনৰ কৰিব?

:Because I won’t let it happen damn it.

হাতৰ চেপাটো অাৰু টান কৰি দিলে। দুখ পাইছো কিন্তু কন্দা নাই। নিশা ইতিমধ্যে আঁতৰি গৈছে, ঠাইডোখৰ অলপ আন্ধাৰ। ভয় লাগিছে, বহুত বেছি, কিন্তু তেওঁক দেখুৱাব নোৱাৰোঁ ।মনটো অাজি এনেও ভাল নহয়, তাতে তেওঁৰ এই অদ্ভুত জেদবোৰে পাগল কৰিছে মোক। সেইদিনা হঠাৎ তেনেকৈ গুচি অহিল, এবাৰো নজনালে কিয়। নিশাৰ খবৰ লবলৈ কৰা ফোনটোৰ পিছত ঘৰত থকা দিনকেইটাত ফোন মেছেজ একো নাই। মোৰো খং উঠি আছে তেওঁৰ ওপৰত, বহুত বেছি খং।

:কি বিচাৰে আপুনি?

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

:DON’T ACT INNOCENT ASTHA, YOU KNOW IT VERY WELL. I WANT YOU!

কিমান সহজ তেওঁৰ বাবে সকলোবোৰ। অাজি মন গল কৈ দিলে মই তোমাক বিচাৰো, কিন্তু মই জানো কাইলৈ তেওঁৰ খং অাৰু জেদৰ আগত এইবোৰ সব মিছা হৈ যাব।

যদি মোক ইমানেই বেছি ভালপায়, মুখ ফুটাই কবও পাৰিব লাগিব।

বুজি পাব লাগিব তেওঁ নিজৰ মনৰ অনুভূতিবোৰ, শিকিব লাগিব মৰম কি? কব পাৰিব লাগিব তেওঁ মোক কিয় বিচাৰে?

:কিন্তু মই আপোনাক নিবিছাৰো। মোৰ ভাল নালাগে আপোনাক। কিয় বুজি নাপায় আপুনি?

হঠাৎ ঢিলাই দিলে তেওঁ খামুচি থকা হাতখন। ক্ষীণ পোহৰত দেখিছো জুই হৈ ওলাই অহা অভিমানবোৰ।

:Say it again, say you don’t love me.

মনে মনে আছো। এনেকৈ কম বুলিও ভবা নাছিলো, কিন্তু বহুত কিবাকিবি কৈ দিলো। এতিয়া অাৰু ঘূৰাই আনিব নোৱাৰোঁ তেওঁক আঘাত কৰা শব্দবোৰ।

কি হৈ গল এইয়া?

:Look into my eyes and say those damn words Astha.

:….

:মই যাওঁ।

:নিদিওঁ যাবলৈ।

:কিয়?

:because I want my answer.

:একো নাই কবলৈ।

:Really, you think I will believe whatever you said?

বুকুৰ ভিতৰত এজাক নতুন ধুমুহা।

ভাঙি থৈ যাব মোক সেয়া মই জানো।

হাৰি গৈছো বাৰে বাৰে।

কিয় নুবুজে মানুহবোৰে?

এই জটিল পৃথিবীত মোৰ নতুন খোজ।

কাক চম্ভালিম মই?

নিশাক, অৰ্ণৱক নে নতুনকৈ ডাঙৰ হবলৈ শিকা আস্থা জনীক?

তেওঁৰ ফালে চালো, সেই একেই অস্থিৰ, অসহায় চকুজুৰি। মোৰ ওচৰত বাৰে বাৰে হাৰি যাব খুজা এই মানুহজন কেতিয়া বুজি পাম মই?

:আপুনি কিয় এনেকুৱা? পাগল হৈ যাম মই এনেকে। প্লিজ মোক যাবলৈ দিয়ক।

চকুপানী ৰখাব পৰা নাই মই।

এইবাৰহে তেওঁ বেছি আঘাত হোৱা যেন লাগিল। একো নাইকোৱা । হাতখন এৰি দিছে।

আচৰিত হলো! এবাৰ হাতখনলৈ আৰু এবাৰ তেওঁৰ ফাললৈ চালো।

:যোৱা।

:কি?

:Yes you can leave after this.

জানিছিলো, চুলিখিনি খুলি দিব। ক্লিপডাল হাতত লৈ আঁতৰি গল তেওঁ।

উভটি খোজ ললো ৰূমলৈ বুলি।

ভাল লগা নাই অাজি একোৱেই।

গেটৰ সন্মুখ পায় এবাৰ ঘূৰি চালো। নাই। তেওঁ গুচি গল।

:ইমান দেৰি কত আছিলি?

:এইখিনিতে আছিলো।

:অৰ্ণৱ দাই কিবা কলে?

:নাই।

xxxxxxxxxxxxxxxxxxx

:কেলে কান্দিছিলি তেনেহলে?

:চকুত কিবা সোমাইছিলে। তই নিজে আগতে কাপোৰ সলা। মই ধূপ জ্বলাই লওঁ।

নিশাৰ প্ৰশ্নৰ একো উত্তৰ নাই মোৰ ওচৰত। বাথৰূমত সোমাই যিমান পাৰো চকুত পানী মাৰিছো। এই চকুপানীবোৰ কেতিয়া শুকাব নেজানো। ভৰি হাত ধুই ধূপ এডাল জ্বলালো। মালৈ ফোন কৰিবলৈ সাহস নাই এতিয়া। মোৰ অস্থিৰতাৰ উমান পাবলৈ মাক এক ছেকেণ্ড সময় নালাগে। পঢ়া টেবুলত বহিছো। মন কিন্তু বহা নাই কতো।

:আস্থা, অাজিও পঢ়িবি ?

:আৰু কি কৰিম নহলে, তইতো আজিকালি কথাই নাপাত।

: ইয়ালে আহ।

নিশাৰ কথাটো শেষেই নহল, একেজাপে তাইৰ বিচনা পালোগৈ। একেটা গাৰুতে মূৰ থৈ দুইজনী পৰি আছো।

:কি হল ক এতিয়া।

বেচেৰীৰ এতিয়াও মোলৈ হে চিন্তা। নিজৰ দুখবোৰ যেন অলপ দেৰিৰ কাৰণে আঁতৰাই ৰাখিছে তাই। অৰ্ণৱৰ লগত হোৱা গোটেইবোৰ কথাই কলো তাইক।

:তই অৰ্ণৱ দাক কিয় ভাল পাৱ আস্থা? মইতো ভাবিছিলো তই অংকুৰক হে accept কৰিবি। মানে সি অলপ তোৰ টাইপৰ ন। অৰ্ণৱ দাৰ complete opposite.

:ময়ো তেনেকৈ ভাবিছিলো আগতে।

:আগতে মানে? এতিয়া নাভাব?

:ওহোঁ। অৰ্ণৱ অাৰু অংকুৰৰ তুলনা নহয়।

:definitely,. Arnab da বেছি handsome.

:চেহেৰাৰ কথা কোৱা নাই মই, কেতিয়াবা ধুনিয়া চেহেৰাৰ আঁৰতো বৰ কুৎসিৎ মন এটা লুকাই থাকে । অংকুৰ দেখিবলৈ ভাল নে বেয়া সেয়া মই ভবা নাই কেতিয়াও।কিন্তু সি মোক ভালপাওঁ বুলি কয়, মোৰ নীলা চকুৰ কথা কৈ শায়েৰী লিখি message দিয়ে, মোৰ দীঘল চুলি লৈ কবিতা লিখে। আৰু সেই একেটা অংকুৰে লগৰ লৰাৰ আগত কয় মোৰ পিছত সি এইটো কাৰণে লাগি আছে কাৰণ ‘বেহেনজী’ টাইপবোৰ সোনকালে ফচে।

:তয়ো শুনিছিলি সেইদিনা কেন্টিনত?

:মই কলা বুলি ভাবিছ নেকি?

:তই বেয়া পাবি বুলি নকলো। পিছত ৰাজী অাৰু মই গৈ ঠিকছে বকিলো সেইডালক। ৰাজীয়ে টো মাৰিবই লৈছিল, আমাৰ আস্থাৰ কথা বেয়াকে কেলে কবি বুলি। য’চ তো এনেও বেছি ন ডাবাংগৰ।

ৰাজীৰ নতুন নাম। LADY DABBANG.

:সেইতো কথাও জানো।

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

:আচ্ছা, অংকুৰক কিয় বেয়া লাগে সেইতো গম পালো, এতিয়া ক অৰ্ণৱ দাক কিয় ভাল লাগে?

:অৰ্ণৱক প্ৰথম প্ৰথম বহুত বেয়া লাগিছিল। ইমান খঙাল মানুহ মই বেয়া পাওঁ। কিন্তু এতিয়া ভাৱোঁ তেওঁ খঙাল হব পাৰে কিন্ত কৃত্ৰিম নহয়। তেওঁৰ কিছুমান কথা মোৰ ভাল লাগে। এই যে চিৰিটোত উঠি যাওঁতে কোনোবা ছোৱালী আহিলে আঁতৰি দিয়ে, মোক কোনোবাই কলেজত কিবা কব বুলি মোৰপৰা আঁতৰি থাকে, কানু দাৰ লগত নতুন মবাইলত ফটো উঠাই, বাইদেউৰ অসুবিধা হয় বুলি চিলিণ্ডাৰ তো অট খনৰ পৰা নিজে নমাই আনে, … এনেকুৱা অাৰু বহুত সৰু সৰু কথা মই ভাল পাওঁ নিশা। মইয়ো জানো মই বহুত গাৱলীয়া, সুজাতাৰ ভাষাত  ভেৰ গঞা, তহঁতি জনা বেছিভাগ কথাই নাজানো, কিন্তু তেওঁ চোন মোক তেনেকেই ভাল পাইছে। বুৰ্বকৰ নিচিনাকে সেইদিনা যে ছিগা চেণ্ডেল যোৰ হাতত লৈ খালী ভৰিৰে আহি আছিলো, মোক দেখি তেওঁ লাজ পোৱা বা আচৰিত হোৱাৰ দৰে নালাগিলচোন।

:বাহ্ পোৱালি ইমান ডাঙৰ ডাঙৰ কথা কৈছ যে অাজি। আৰু কি কি ভাল লাগে ক না।

:অাৰু বহুত কিবাকিবি ভাল লাগে মোৰ। কিন্ত বেয়া লগা তাতোকৈ বেছি।

:তেতিয়াহলে কৈ দে অৰ্ণৱ দাক।

:মই কিয় কম? তেওঁ চোন তেনেকুৱা একো কোৱা নাই এতিয়াও।

:তহঁতি দুইটা এনেকেই বুঢ়া হবি, মৰিবিও চাগে।

:আস্থা। এইফালে আহ।

প্ৰিয়ংকা বাৰ মাত শুনি উঠি গলো।

:অথনি তেনেকে সোধা কাৰণে বেয়া পালি নেকি?

:নহয় মানে..

:চা, আমি ভাবিছিলো যে নিশাৰ লগত এতিয়া অামি কোনোবা ডাঙৰ এজনী থাকিলে ভাল হব, অলপ দিন তেতিয়া তই আমাৰ ৰুমত থাকিলি হেঁতেন। কিন্তু তই পাৰিবি তাইক চম্ভালিব। আামাৰ পোৱালি জেং ন। বল এতিয়া ভাত খাবলৈ। মাতি দে সবকে।

মনটো বেয়া লাগি গল। বাক এনেই ভূল বুজিলো। খঙত ভূল শুদ্ধ বিচাৰ কৰাৰ ক্ষমতা হেৰাই যায়। তেওঁৰ লগতো চাগে সেয়াই হল। ফোন কৰি কম, নহয় সুধিম।

হয়তো বহুতো কথা পাতিম আজি!

… আগলৈ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Published by Indranee Sharma