JEC LOVE STORY Chapter 2 / Part 1

JEC Chapter 2 ( Part 1 )

তিনিদিন ধৰি তেওঁৰ খবৰ উৎপল দাৰ পৰাই লৈ আছো। অলপ দেৰি ফোন নাহিলেই মনত কিবা কিবি ভাব আহিবলৈ লৈছে। অাজি ৰাতিপুৱাৰপৰা কেইবাবাৰো ফোন কৰিছো কিন্তু উঠোৱা নাই।
:নিশা, তই কৰি চা না এবাৰ। কিজানি উঠায়।
:আস্থা, তই বেছি নাৰ্ভাছ হৈছ। উৎপল দা কি কামত বা দৌৰি অাছে। অলপ পাছত নিজেই কৰিব চাবি।

দহমিনিটমান ৰৈ আকৌ ফোন লগালো।
:আস্থা, ছৰি ডাক্তৰৰ লগত অলপ কথা পাতি আছিলো।
:তেওঁ ঠিকে আছেনে?
:আগতে দুখ পোৱা হাতখন লৈ অলপ প্ৰব্লেম হৈছে। অপাৰেচন critical হব। বাকী বিলাক সিমান মেজৰ নহয়।  MRI ৰিপোৰ্ট নৰ্মেল যেতিয়া চিন্তাৰ কাৰণ নাই। muscle ফাটি internal bleeding হৈছে, কিন্তু হাড় ভগা নাই।
:কাইলৈ মই অাৰু নিশা যাব পাৰিম নে?
:Actually,আন্টিয়ে তাক কাইলৈ কলকাতা লৈ যাব। Fortis hospital অত অৰ্ণৱৰ মামা অাছে, তালৈ নিয়াৰ কথা চলি অাছে।
:কিয়? কিবা বেছি ডাঙৰ কথা আছে?
:তেনেকুৱা একো হোৱা নাই, তুমি বেছিকৈ ভাবিছা। ইয়াতো ঠিক হৈ গল হেঁতেন, কিন্তু আন্টিৰ সম্পৰ্কীয় ককায়েক আছে, বহুত ভাল ডাক্তৰ, সেইকাৰণে লৈ যাব খুজিছে।

তাৰমানে তেওঁক চোৱাৰ সুযোগ অাৰু বহুত দিনলৈ নাপাঁও।
মনতে ভাবি আছিলো, অাজি মাৰ লগত কথা পাতি কাইলৈ তেওঁক এবাৰ চাই আহিমগৈ, এইকেইদিন কেনেকৈ আছো সেয়া কেৱল মইহে জানো। প্ৰিয়জনৰ অনুপস্থিতিত হে বুজা যায় হেঁপাহবোৰ কিমান গভীৰ। তেওঁ যেতিয়া কাষত আছিল তেতিয়া ভয়, লাজ অাৰু অভিমানৰ আঁৰ লৈ পলাই ফুৰিছিলো। কিন্তু সেই একেজনে মানুহকে যেতিয়া হেৰুৱাই পেলোৱাৰ উপক্ৰম হল, তেতিয়া বুজি উঠিলো তেওঁ অবিহনে সকলোবোৰ কিমান কঠিন, এটা এটা দিন কিমান কষ্টেৰে পাৰ হৈছে সেয়া বুজাব নোৱাৰিম। ভিৰৰ মাজত অকলশৰীয়া হৈ পৰিছো।

:আস্থা, তোৰ ভিজিটৰ আছে।
মা দেউতা আহি পালেহি। দৌৰি ওলাই গলো। মাৰ বুকুত সোমাইহে উশাহ ঘুৰাই পোৱা যেন লাগিছে। দেউতা বাৰন্দাতে বহিল। মাক ৰূমলৈ লৈ আনিলো।
:তোৰ গা বেয়া নি জীও, মুখ খন শুকাই গৈছে চোন, চকু গুৰি ইমান কলা কেলেই? শুৱা নাই হবলা?
:সব কম ৰবা,দেউতাক পানী গিলাছ দি আহোঁ।
ওলাই আহি দেউতাক পানী গিলাছ দিলোহি।
:ইমান লৰালৰি কৈ মাতিলি যে মাজনী, গা চা বেয়া নেকি তোৰ?
:অলপ বেয়া হৈছিল দেতা, এতিয়া ভাল পাইছো।
:বাৰু মাৰৰ লগত কথা পাত, তাৰ পাছত ওলাই গৈ কিবা এটা খাই আহিম গৈ।নিশাকো লগত লবি। মই তেতিয়ালৈকে এইখনকে পঢ়ো।
দেউতাৰ হাতত সৰু হলেও কিতাপ এখন থাকেই, আজিও প্ৰান্তিক এখন লৈ আহিছে।
মই সোমাই আহোঁতেই নিশা ওলাই আহিল।
:তই মাৰ লগত কথা পাতি ল, মই দেতাৰ ওচৰত আছো।
আমাৰ ঘৰত থকা দিনকেইটাতে নিশাই আংকল আন্টি এৰি ‘মা দেতা’ বুলি মাতিবলৈ ললে।
মাৰ ওচৰ পালোহি।
:কি হল ভালকৈ কচোন জীও, মোৰ ওচৰতে বহ।
মাৰ সন্মুখতে পকাখনতে বহিলো।
:মা, কথাটো শুনি তুমি চাগে মোক বহুত বেয়া পাবা।
:সেইটো মই ভাবিম, তই কি হৈছে ক।
:সেইদিনা যে তুমি মোক আমাৰ কলেজৰ ঘটনাটো পেপাৰত পাই সুধিছিলা কোন বুলি, নামটো যে দিয়া নাছিল,  সেই ছোৱালীজনী মই মা।
মাৰ হাতৰ পৰা পানীৰ বটলতো সৰি পৰিল।
:জীও!!!!! এইবোৰ কি কৈছ তই?
:……

:লগত কোন আছিলে??
:…
:অৰ্ণৱ?????
চক্ খাই উঠিলো। মায়ে কেনেকৈ গম পালে!!!!
:হয় নে নহয়???
:হ হয়।
:কিমান দিনৰ পৰা চলি অাছে এইবোৰ??
ইমান খঙত কাহানিও দেখা নাছিলো মাক। কবলৈ লোৱা কথাবোৰ বেছিকৈ পেটৰ ভিতৰলৈহে সোমাই গৈছে, ভয় লাগিছে অাজি মালৈ। জীৱনত প্ৰথমবাৰ। কিন্তু মাৰ আগতেই যদি কব নোৱাৰোঁ তেন্তে তেওঁক কেনেকৈ কম?

:তুমি ভবাৰ নিচিনা একো হোৱা নাই মা, আগতে মোৰ কথা শুনি লোৱা।
এফালৰ পৰা কৈ গৈছো সকলোবোৰ, বাৰে বাৰে সলনি হৈছে মাৰ মুখৰ ৰং। কিন্তু মই ৰৈ যোৱা নাই, অাজি কবই লাগিব সকলোবোৰ, বুকুত বুজা এটা লৈ মই উশাহ লব নোৱাৰোঁ।
:অৰ্ণৱ এতিয়া কত আছে?
:ডিব্ৰুগড়ত।
:ভাল হৈছেনে?
:অলপ, কাইলৈ কলিকতা লৈ নিব।
:কথাবোৰ ইমানদিন লুকুৱাই ৰাখিছিলি কিয় জীও? অৰ্ণৱ আমাৰ ঘৰলৈ যাওঁতেই মই সন্দেহ কৰিছিলো, কিন্তু তোৰ মুখেৰে শুনিবলৈ ৰৈ আছিলো। তই মুখ মেলিলে গৰ্ভ দেখোঁ, এইটো কথা বুজি নাপাম বুলি কেনেকৈ ভাবিলি?
একো কব পৰা নাই, উত্তৰো নাই মোৰ ওচৰত।মায়ে দুখ পাইছে, মোৰ বাবে। বিস্বাসৰ ভেটিটো খহি নপৰে তো?

:মা মই সঁচাকে একো বেয়া কাম কৰা নাই, তোমাৰ শপত!!
:মই জানো। অাৰু এইটো বয়সেই এনেকুৱা। কিন্তু জীও, অামি এখন সমাজত থাকো, ভাল কি বেয়া কি সেয়া বিচাৰ কৰা কঠিন। এটা সৰু ভুলে সকলোবোৰ খেলিমেলি কৰি দিব পাৰে। তই এতিয়াও বহুত কথা জানিবলৈ বাকী আছে, তোৰ বয়সৰ আন ছোৱালীতকৈ তই বেলেগ জীও, নিজকে আগতে বুজি ল, পঢ়া শুনা আছেই। পাৰিবি সকলোবোৰ সমানে চলাই নিব?
:তুমি লগত থাকিলে পাৰিম।
মাৰ হাতখন খামুচি ধৰিলো, ভালপোৱা মানুহবোৰ আঁতৰি যাব বুলি বেছিকৈ ভয় খাওঁ এতিয়া।
:অলপ সময় দে, কথাবোৰ ইমান সহজ নহয়।
:মা তুমি বেয়া পোৱা যদি মই অাৰু কেতিয়াও তেওঁৰ লগত কথা নাপাতো, কিন্তু মা, মই তেওঁক বেয়া পাবও নোৱাৰোঁ।
:বুজি পাইছো মই, তোৰ দেউতাৰকো মই এইটো বয়সতে লগ পাইছিলো কলেজত, কিন্তু আমাৰ দিনবোৰ বেলেগ আছিল। মই তেখেতৰ ব্যক্তিত্বক সন্মান কৰিছিলো, ছাত্ৰনেতা হিচাপে তেওঁৰ কাম ভাল পাইছিলো, কিন্তু ঘৰৰ মানুহক সেইবোৰ বুজোৱা কঠিন আছিল। বিয়া হৈ আহোঁতে দেউতাৰ প্ৰাইভেট স্কুলত এহেজাৰ টকা দৰমহাৰ চাকৰি আছিল। চলিবলৈ কষ্ট হৈছিল কিন্তু অামি সুখী আছিলো।ভাল পাবলৈ সহজ কিন্তু সেই ভালপোৱা জীয়াই ৰখাটো সকলোৰে বাবে সম্ভৱ নহয়। এতিয়াৰ সময বেলেগ জীও। কিবা এটা পাবলৈ হাবিয়াস সবৰে থাকে, কিন্তু বিস্বাস বৰ কম। অৰ্ণৱ ভাল বেয়া সেইটো মই নাজানো, কিন্তু তহঁতৰ মাজত বহুত পাৰ্থক্য আছে। ভালদৰে নিজকে সুধি চা। অৰ্ণৱ সোনকালে সুস্হ হৈ উঠক। মইয়ো সেইটোকে বিচাৰো।

:মা, মই জানো তুমি কি কব বিচাৰিছা। কিন্তু প্ৰথমবাৰ কাৰোবাক ভাল লাগিছে, কিয়, কেনেকৈ এইবোৰৰ উত্তৰ মোৰ ওচৰত এতিয়া নাই। কিন্তু তুমি ভবাৰ দৰে মোৰ মনত একো সন্দেহ নাই মা।
মাক অলপ আচৰিত হোৱা যেন লাগিল, কিন্তু মোৰ মনৰ মাজত অাজি একোকে নাৰাখো,যি মনলৈ আহিছে, কৈ দিছো।
:জীও, এইখিনিত বহচোন। বেছিকৈ চিন্তা কৰিছ কথাবোৰ। কাৰোবাক ভাল লগাটো অপৰাধ নহয়, মাথোঁ মই বিচাৰোঁ তই খোজবোৰ সাৱধানে দিবি। দেউতাই আঘাত পোৱা কাম নকৰিবি।
মায়ে সামৰি লৈছে বুকুৰ মাজত, কুৰুকি কুৰুকি সোমাইছো।
কিমান দেৰি তেনেকৈ আছো নাজানো।
:আস্থা, দেতাই মাতি আছে।
নিজকে অলপ ঠিক কৰি নিশা আৰু মা দেউতাৰ লগত ওলাই আহিলো, দেউতাই সোধা প্ৰশ্নৰ চমু চমু উত্তৰ দি আছো। মায়ে বাৰে বাৰে কথাবোৰ বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছে। কোনোবাখিনিত নিজকে ভুল যেনো অনুভৱ হৈছে, কিন্তু অৰ্ণৱক মোৰ ভাল লাগে অাৰু সেই কথা মই নুই কৰিব নোৱাৰোঁ। সৰু সুৰা বজাৰ কেইটামান কৰি মাহঁত যাবলৈ ওলাল।
:জীও, দেউতাক কথাবোৰ মই কম, তই মাথোঁ এটা কথা মনত ৰাখিবি, তই মনত কষ্ট পালে আমিও পাওঁ। তোৰ সুখ দুখ সকলোতে তোৰ মা লগত থাকিব। এতিয়া যা। সময়মতে খোৱা বোৱা কৰিবি।
মা দেউতাৰ পৰা বিদাই লৈ হোষ্টেললৈ ঘূৰি আহিছো, বুকুখন বহুত বেছি পাতল লাগিছে অাজি, মাৰ কথাকেইটাই সাহস দিছে। ফোনটো তেনেকুৱাতে বাজি উঠিল।
:হেল্ল ‘

:..
:উৎপল দা, শুনিছে নাই মোৰ মাতটো, হেল্ল।
:Meet me.. Astha..
অৰ্ণৱ!!!!!!!!!!!!!!!
দুৰ্বল মাতৰ দুটা কথা, তাতো মোক লগ পোৱাৰ হেঁপাহ। কিয় এনেকুৱা এই মানুহজন!!!
:হেল্ল, আপুনি ঠিকে আছেনে? হেল্ল’
:আস্থা, ই বহুত জেদ কৰা কাৰণে ফোনটো দিলো, ডাক্তৰে মানা কৰিছে কথা পাতিবলৈ, বহুত উইক হৈ আছে, পিছত পাতিবা।
এনেকুৱা লাগিছে এতিয়াই গুচি যাম তেওঁৰ ওচৰলৈ, বুকুৰ ভিতৰখন নাই নাই লাগিছে, কিয় এই বান্ধোন, সমাজ, নীতি নিয়ম??
সন্ধিয়া হবৰ হৈছে, কাইলৈ ৰাতিপুৱা তেওঁ যাবগৈ, কেনেকৈ কি কৰোঁ মই?
মোক মাফ কৰি দিয়ক অৰ্ণৱ!!!!

:তোৰ জেগাত মই হোৱা হলে কিন্তু গুচি গলো হয় আস্থা, কি ছোৱালী বাৰু তই।

:মই ভয়াতুৰ নিশা, কৰোঁ বুলিয়েই কিবা এটা কৰিব নোৱাৰোঁ মই এতিয়াও।

অাৰু কথা বঢ়াবলৈ মন নগল, মই জানো, কেনেকৈ যাম, কিমান সময়ত পামগৈ, ইমান দেৰিকৈ লগ কৰিবলৈ দিবনে নিদিয়ে, সেইবোৰ একো নভবাকৈ নিশাই কথাবোৰ কৈ আছে, কিন্তু মই কিবা এটা কৰাৰ আগতে হেজাৰবাৰ ভাবি চাওঁ, এতিয়াও ভাবিছো। তেওঁ ভাল হৈ ঘূৰি আহক সোনকালে, ভগৱানৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা কৰিম।

       চাওঁতে চাওঁতে প্ৰায় পোন্ধৰ দিন পাৰ হল, উৎপল দাৰ পৰাই খবৰ লৈছো সদায়, অাৰু দুদিন  পাছত ঘুৰি আহিব তেওঁ।এইকেইদিন মই কি কৰিছো, ক্লাছ মিছ কৰিছো নেকি, ৰাতিপুৱাৰ ক্লাছলৈ চুৱেটাৰ পিন্ধি গৈছো নে নাই সকলো খবৰ ৰাখিছে তেওঁ। কিন্তু মোলৈ এটাও ফোন কৰা নাই। উৎপল দাৰ আগতে আপত্তি কৰি আছো।

সদায় একেটাই উত্তৰ পাওঁ, অৰ্ণৱে মাকৰ ফোন খুজি কেতিয়াও তোমালৈ ফোন নকৰে। ইফালে পৰীক্ষাৰ সময়ো পাইছেহি, অাৰু মাত্ৰ কেইটামান দিন মাজত। তেওঁৰ লগৰ বিলাকে যিমান পাৰে সহায় কৰিছে, notes জেৰক্স কৰাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি presenataion লৈকে কত কি কৰিব লাগে সকলোবোৰ।আমাৰো একে সময়তে পৰীক্ষা। মায়ে ফোন কৰিলেই পঢ়াৰ কথা কয় আজিকালি। আগতে কোনোদিনেই মোক পঢ়িবলৈ কব লগা হোৱা নাছিল, কিন্তু মায়ে বুজি পাইছে মোৰ মনৰ ভিতৰখন কিমান বেছি অশান্ত এতিয়া। যিমান পাৰো চেষ্টা কৰিছো নিজকে চম্ভালিবলৈ। দিনে দিনে নিশাৰ আচৰণ বোৰো কিবা সলনি হৈছে, পৰীক্ষা দি ইমানদিন বন্ধ থাকিব, কিন্তু তাইৰ ঘৰলৈ যাবলৈ ইচ্ছা নাই, মোৰ লগত যাবলৈও অপাৰগ। বেছিকৈ জোৰ কৰিলে খঙত একো নাই যেন হয়, খোৱা বোৱা নকৰে ভালকে। সঘনে অসূখ হবলৈ লৈছে। অলপ ঠাণ্ডাতে জ্বৰ হয়। ক্লাছলৈ যাবলৈও মন নকৰে। নিজৰ লগতে তাইৰো Assignment কৰিব লগীয়া হৈছে। দিনটো ক্লাছৰ পৰা আহি জিৰাবলৈ সময় নাই। ৰাতি শোৱাৰ সময় তিনি চাৰি বাজিবলৈ ধৰিছে। কেতিয়াবা বৰ বেয়াকৈ হাৰি গৈছো যেনো লাগে। উজুটি খাইছো সকলো ক্ষেত্ৰতে। সকলোবোৰ এৰি থৈ গুচি যাম নিচিনা লাগে। মোৰ সৰু পৃথিবী খন দিনে দিনে জটিল হৈ আহিছে যেন ।

         দিনবোৰ যেন বেছি দীঘলীয়া হৈছে এইকেইদিন। কলেজত মন নবহে, কিবা এটা শূন্যতাই আগুৰি ধৰিছে মোক। ভালপোৱা হয়তো এনেকুৱাই।

অৰ্ণৱ বিহীন দিনবোৰ বেয়া লাগে, বহুত বেছি বেয়া।

        নিশা আজিও নাযায় ক্লাছলৈ। তাইৰ কাৰণে খোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰি লৰালৰিকৈ ওলাইছো। দেৰি হৈছে। টিনা অাৰু ৰাজী ৰৈ ৰৈ গুচি গল।ধুই থোৱা কাপোৰ খিনিৰ মাজৰ পৰা ৰঙা কুৰ্তাটো উলিয়াই আনিলো। জন্মদিনৰ মিঠা মিঠা স্মৃতি কিছুমানে চুই গল। সেইটোকে পিন্ধিলো, তেওঁক ওচৰত পোৱা যেন লাগিল। দৌৰি যোৱাদি গৈছো। সোমাই গৈয়ে দেখোঁ কলেজত অাজি হুলস্থুলীয়া পৰিৱেশ। এটা ডাঙৰ বহুজাতিক কোম্পানী আহিছে campus placement অৰ কাৰণে ।ফাইনেল চেমেষ্টাৰৰ চিনিয়ৰ, শিক্ষক, training and placement cell অৰ মেম্বাৰ, সকলোবোৰ ব্যস্ত। প্ৰথমতে এইবোৰ একো বুজি পোৱা নাছিলো। ইষিতা বায়ে বুজাইছিল কেনেকৈ তেওঁলোকে MNC বিলাকৰ লগত কথা পাতি সকলোবোৰ ব্যবস্থা কৰে। বহুতৰে চাকৰি পঢ়া শেষ হোৱাৰ আগতেই হৈ যায়। আজিও বহুতৰে ভাগ্য উদয় হব।  মনটো সেমেকি গল, অৰ্ণৱ অাজি সুস্থ হৈ থকা হলে হয়তো তেওঁৰো জীবনৰ প্ৰথম চাকৰি আজিয়েই হল হয়। ভাবি ভাবি কেতিয়ানো ক্লাছৰুম পালোগৈ গমেই নাপালো।

মাজতে এটা ক্লাছ নহল, নিশাৰ কাৰণে নোট লিখোঁ বুলি উলিয়াই লৈছো।

:আস্থা।

ঘূৰি চালো, অনুৰাগ। আামাৰ ক্লাছৰ আটাইতকৈ ঠাণ্ডা লৰাটো। সৱৰে লগতে কেতিয়াবা কিবা কথা পতা হয়, কিন্তু অনুৰাগৰ মাতেই নুশুনো। সবৰ কথাবোৰ হাঁহি হাঁহি শুনি থাকে, নিজে একো নকয়। নিশাই তাক বৰফ বুলি মাতে।

:কোৱা।

:তোমাৰ লগত কথা আছিল।

:কি কথা?

:নিশাৰ বেছি গা বেয়া নেকি?

:অলপ জ্বৰ অাছে, কিবা কাম আছিল নেকি?

:এইখন দি দিবা তাইক।

কালি ছাৰে দিয়া Assignment টো ধুনিয়াকৈ লিখি আনিছে, ওপৰত নিশাৰ নাম। আচৰিত হৈ তাৰ ফালে চালো।

:নিশাক নকবা মই দিছো বুলি, প্লিজ।

:কিন্তু…

:প্লিজ।

মনটো ভাল লাগি গল, নিশাৰ কাৰণে মোৰ বাহিৰে অাৰু কোনোবাই চিন্তা কৰে। নিশাক কবই লাগিব। ক্লাছ আৰম্ভ হল। ভাইব্ৰেশ্বনত থোৱা ফোনটো বাৰে বাৰে বাজিছে। একেবাৰে সন্মুখৰ বেঞ্চ খনতে বহিছো, চাবও নোৱাৰোঁ। এবাৰ ছেগ বুজি উলিয়াই চালো। Unknown number. কেইবাটাও missed call. আকৌ ভৰাই থৈ দিলো। ক্লাছ শেষ হল। টিনা অাৰু ৰাজিৰ লগত ওলাই আহিলো।

:অই, মেইন গেটৰ ফালেদি যাম দেই, মোৰ চেম্পু কিনিবলৈ আছে।

টিনাৰ সদায় কিবা এটা থাকেই, আকৌ দীঘল পাক এটা মাৰি যাব লাগিব এতিয়া, উপায় নাই। তিনিওজনী আহি আছো। হঠাতে ৰাজীয়ে মোক জোকাৰি দিলে।

:আস্থা, সৌৱা চা, অৰ্ণৱ দা।

ধক্।

Training and placement cell অৰ বিল্ডিংটোৰ সন্মুখতে উৎপল দাৰ সইতে কিবা কথা পাতি অাছে।

জোৰেৰে কোবাই গল এজাক বতাহে।

একে ঠাইতে ৰৈ গৈছো।

কিমান দিন? কিমান দিন দেখা নাই!!!!

দৌৰি গৈ যেন সামৰি লম তেওঁক,  হেৰাব খোজা সপোন এটা ঘূৰি আহিছে।

:যা আকৌ মাত গৈ, মইয়ে চিঞৰি দিম নহলে এতিয়া।

আগবাঢ়ি গলো, প্ৰতিটো খোজতে উশাহৰ শব্দ অাৰু বেছি ঘন হৈছে। মোক এতিয়াও দেখা নাই, উৎপল দাই নিজৰ ফোনত তেওঁক কিবা দেখুৱাই অাছে। পিছফালে গৈ ৰলো, মুখেৰে মাত নোলায়, নোৱাৰোঁ একো কব।

দিওঁ নিদিওঁ কৈ হাতখন আগবঢ়াই দিলো তেওঁৰ হাতখনৰ ফালে,,,

মোৰ কঁপা কঁপা আঙুলিয়ে  লাহেকৈ চুই গল তেওঁৰ আঙুলি কেইটা…

ঘুৰি চালে..

ধুনিয়া চকুজুৰিৰ তলতে এটা চিলাইৰ দাগ।

ঘূৰাই পাইছো মোৰ প্ৰিয় সুগন্ধি,.মোৰ প্ৰিয়. মানুহ…

মোৰ ভালপোৱা… অৰ্ণৱ…. ।

চকুকেইটা সেমেকা, দুয়ো মৌন।

নালাগে আমাক শব্দৰ কোলাহল।

বুকুয়ে বুকুয়ে শিপাইছে সীমাহীন আবেগৰ ।

মনেৰে সামৰিছো তেওঁক, বুকুৰ মাজত।

ভঙা সপোনৰ ৰিক্ত সীমনাত আকৌ বৈছে প্ৰাপ্তিৰ ঢৌ।

লাহেকৈ আঁতৰি গৈছে উৎপল দা। তেওঁ অাৰু অলপ কাষ চাপি আহিল।

:Missed me?

আস্। এই মাতষাৰ।

:আপুনি??????

:বিশ্বাস হোৱা নাই???

:ওহোঁ!

: আস্থা!

:এতিয়া যোৱা, this is not the right place to talk, will call you.

দুজন ছাৰ আমাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ গ ল।

আগত কৈ যেন অলপ বেলেগ হৈ ঘূৰি আহিছে অৰ্ণৱ।!!!

অনিচ্ছা স্বত্বেও আঁতৰি আহিছো তেওঁৰ ওছৰৰ পৰা। মন আছিল হেঁপাহ পলুৱাই কথা পতাৰ, বুকু ভৰাই তেওঁৰ সুগন্ধি লোৱাৰ, নাই তেনেকুৱা একোৱেই নহল।

ৰূমলৈ আহি দেখোঁ নিশা তেতিয়াও বিচনাতে। অৰ্ণৱ ঘূৰি আহিল বুলি কোৱাত একে জাপে উঠিল। মোক গালিও পাৰিলে কিয় তেওঁৰ লগত অাৰু অলপ সময় নাথাকিলো বুলি।

:আস্থা, অৰ্ণৱ দা তোৰ কাৰণেই ঘূৰি আহিছে, তোৰ নমোৰ আগত কোৱা কথাবোৰ এইবাৰ অৰ্ণৱ দাকো কৈ দিবি।

ফোনটো হাতত লৈ একে বহাতে বহি আছো, তেওঁৰ ফোনৰ অপেক্ষা মাথোঁ।

ফোনটো বাজি উঠিল।

:  আস্থা, মই উৎপলৰ লগত অলপদেৰি ৰব লাগিব, সি বহুত নাৰ্ভাছ হৈ আছে। Hope you understand.

:বুজি পাইছো।

:I will call you back.

কেৱল উৎপল দাৰ কাষত থাকিবৰ বাবেই গুচি আহিছে তেওঁ, নিজে ইণ্টাৰভিউত বহিব নোৱাৰে। ৰেজিষ্ট্ৰেছনৰ সময়ত তেওঁ নাছিল ইয়াত। হস্পিতালৰ বিচনাত পৰি জীয়াই থকাৰ বাবে যুদ্ধ কৰিছিল। কিন্তু উৎপল দাৰ সফলতা বিফলতা সকলোতে লগত থাকিব বিচাৰে তেওঁ, সেইবাবেই গুচি আহিছে দুদিন আগত। ৰৈ অাছে বাহিৰত ইন্টাৰভিউ শেষ হোৱালৈ।

    সাতটা মান বজাত হুলস্থুল শুনি সব বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো, ইণ্টাৰভিউত বহা প্ৰায় ৮০% ৰে চাকৰি হৈছে। আনন্দৰ উত্সৱ। বয়জ হোষ্টেলত ফটকা ফুটাইছে। চিনিয়ৰ বা হঁতক অভিনন্দন জনাবলৈ আমিও ওলাই আহিলো। হোষ্টেল নাইনৰ গেটৰ সন্মুখত কম্পিউটাৰ চায়েঞ্চ বিভাগৰ কেইবাজনো চিনিয়ৰ। সকলোৰে মুখত হাঁহি। অভিনন্দন জনাইছো, সুখী হৈছো তেওঁলোকৰ সফলতাত।

অলপ দূৰত ৰৈ হাঁহি হাঁহি চাই আছে সকলোৰে উদযাপন, অৰ্ণৱ।

তেওঁ এই সুখৰ ভাগ নাপালে।

কিন্তু উৎপল দাৰ বাবে তেওঁ হাঁহি হাঁহি লুকুৱাই ৰাখিছে ভগা সপোনৰ টুকুৰাবোৰ।

ভিৰৰ পৰা আঁতৰি আগবাঢ়ি গলো তেওঁৰ ফালে।

আগলৈ।

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Published by Indranee Sharma